Nazywam się Agnieszka Albińska-Marczak, jestem psychologiem i psychoterapeutą. Pracuję jako polski psycholog w UK prowadząc terapię indywidualną, terapię dla par oraz terapię dla rodzin. Spotkania prowadzę tylko w formie online. 

W mojej codziennej pracy jako psychoterapeuta w UK towarzyszy mi głębokie przekonanie, że relacja terapeutyczna oparta na wzajemnym szacunku, zrozumieniu i szczerości może stanowić impuls do przemiany. To w bezpiecznej przestrzeni terapii, gdzie panuje atmosfera akceptacji i empatii, pacjenci mają możliwość odkrywania swoich zasobów, przekraczania ograniczeń i budowania nowego, bardziej spełniającego życia.

Psychoterapia to jedynie wstęp do uczenia się większej otwartości na to co nas otacza i akceptacji siebie. Pozwala przyjrzeć się sobie w pełnym wymiarze, usłyszeć się. Może ułatwić przyjęcie wielobarwności świata wokół nas, który stale się zmienia i w którym napotykamy zarówno przyjemności jak i trudności.
Można się w nim czasem pogubić, zatracić sens, nadzieję.

Psychoterapia jest szansą daną sobie samemu na docenienie swoich mocnych stron i na świeże, realne spojrzenie w przyszłość.
Daje możliwość przeżycia ważnych, czasem bolesnych momentów w życiu, które wymagają uznania, wysłuchania i zrozumienia.
To początek drogi opartej na zaufaniu i szczerości.Decyzja o podjęciu terapii może nie być łatwa.

… jest dla osób, które przeciążone napięciami potrzebują wsparcia, wysłuchania, uwagi. Jest dla tych, którzy chcą rozwijać osobiste wartości i nadawać sens dotychczasowemu życiu. Objawy cierpienia są różne  :

Powodów psychicznego cierpienia u konkretnej osoby może być wiele. Mogą one wynikać z traumatycznych wydarzeń niedawnych lub w dzieciństwie, przeżywanej żałoby, kryzysów w związku, konfliktów rodzinnych lub z przyjaciółmi czy wypalenia zawodowego. Mogą też wiązać się z wewnętrzną potrzebą zmiany w życiu, kiedy nie bardzo wiadomo od czego zacząć, gdzie szukać osobistego sensu. Zadaniem terapii jest pomoc w poszukiwaniach najbezpieczniejszych dla siebie rozwiązań, osobistych zasobów, siły i nadziei.

Podczas wspólnego życia pary doświadczają rozmaitych faz, w których może się zdarzyć, że dotychczasowe sposoby radzenia sobie z konfliktami nie pomagają a napięcia między dwojgiem ludzi rosną.

Mówimy też o rodzinach pochodzenia, wzorach relacji w nich, wartościach, które towarzyszyły pokoleniom, trudnościach jakie musieli pokonywać bliscy.

Na terapię rodzinną zapraszam wszystkich członków rodziny, którzy bezpośrednio dotknięci są zgłaszanymi trudnościami. Są to zazwyczaj rodzice lub prawni opiekunowie wraz z dziećmi. Są to też przeżywający trudności w relacji rodzice i dorosłe już dzieci.

Rozmowa podczas sesji uwzględnia emocje i przemyślenia wszystkich biorących udział w terapii. Pierwsze dwie lub trzy sesje konsultacyjne służą temu , by rodzina mogła świadomie podjąć decyzję odnośnie woli rozpoczęcia terapii. Każdy może indywidualnie odnieść się do tego co dla niego znaczy “zmiana” albo “lepiej”, “zdrowiej” i czy wszyscy są gotowi na taką wspólną pracę.

Rozumienie czym jest psychoterapia można krótko ująć w określeniu: „leczenie rozmową”.

Rodzina/para jest postrzegana jako tzw system: wyjątkowy, funkcjonujący na zasadzie wzajemnej wymiany uczuć, wiedzy, doświadczeń. Członkowie tych “systemów” oddziałują na siebie wzajemnie co w efekcie tworzy warunki sprzyjające szczęściu i rozwojowi lub je blokujące. Przez “członków systemu” rozumiemy rodziców, dzieci, najbliższych opiekunów, osoby żyjące ze sobą na codzień i związane emocjonalnie. Systemem może być też miejsce pracy – tu współpracowników łączą wspólne cele, zaleznosci finansowe, obowiązki ale też wzajemne uczucia wobec siebie.

Każda rodzina różni się miedzy sobą poziomem wzajemnej lojalności, potrzebą odczuwania bliskości i sposobami radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Są to takie charakterystyczne wartości, które często powtarzają się jak “wzrór”, indywidualny dla każdej rodziny, mający często początki głęboko w poprzednich pokoleniach. Z czasem może stworzyć się taka sytuacja, w której relacje stają się bardziej napięte, zaczyna brakować zrozumienia, narastają konflikty. Może też dochodzić do aktów przemocy – w znaczeniu fizycznym i/lub emocjonalnym. W takiej atmosferze można czuć się odtrąconym, ocenianym, zagrożonym. Można czuć lęk, złość, bezradność, smutek i szereg innych emocji, które gdy są w nadmiarze niszczą poczucie bezpieczeństwa i szczęścia i sprawiają, że taka wspólna rodzinna przestrzeń przestaje być już miejscem rozwoju i miłości.

Terapia systemowa pozwala widzieć członków rodziny lub związku partnerskiego jako indywidualności, które mają odrębne potrzeby, rożne cele życiowe, inne sposoby widzenia świata i powody swoich zachowań. Jednocześnie uwzględnia to, że te indywidualności pragną przeżywać życie w otoczeniu najbliższych ludzi i dzielić się tym co dla nich ważne – nie tylko obowiązkami czy problemami ale też przyjemnościami i marzeniami. Gdy pojawiają się trudności i zaczyna brakować słów by wyrazić uczucia między bliskimi ludźmi rosną obronne bariery, które z czasem mogą się wydawać nie do przejścia a siły by je pokonywać słabną.

W trakcje terapii uczestnicy mają możliwość otwarcie komunikować o tych trudnościach, wyrażać własne potrzeby, uczyć się słuchać o trudnościach innych w rodzinie czy w parze bez osądzania. Razem starają się szukać sposobów na zmianę w kierunku większej otwartości, bliskości, poczucia bezpieczeństwa i szczęścia.

Ucząc się komunikować emocje z szacunkiem dla potrzeb i granic innych mamy szansę pogłębiać nasze relacje z najbliższymi nie zabierając sobie jednocześnie szansy na osobisty rozwój. Uczestnicy nabierają wiedzy o tym co dla nich ważne i o czym można swobodnie mówić bez lęku przed oceną ale też bez konieczności oskarżania ze swojej strony. Doświadczają jak wyrazić złość nie krzywdząc. Jak być usłyszanym nie krzycząc.

Ważne, by chęć podjęcia psychoterapii była wyrażona przez wszystkich uczestników niezależnie, w sposób dobrowolny.

Czas trwania terapii wymaga indywidualnych ustaleń, które odbywają się przez pierwsze dwie do trzech sesji zwanych „konsultacjami”. Najważniejsze jest określić zakres trudności nad jakimi uczestnicy terapii mają gotowość pracować. W trakcie kolejnych sesji mogą pojawiajć się inne ważne wątki, którym wspólnie się przyglądamy. Zakończenie terapii to moment, kiedy rodzina, para lub osoba uzna/uznają, że ich stan umysłu jest wystarczająco stabilny lub, że w ich życiu zaszła taka zmiana, którą są w stanie przyjąć jako ważną, sensowną dla siebie i nadającą pożądany kierunek ich życiu. To też poczucie, że jest się na tyle “sobą”, żeby moć w pełni korzstyać z życia i dalej samemu szukać kolejnych jego wartości. Stąd , proces taki może trwać pół roku, ale też rok i dwa lata. Ważne jednak, by nie podchodzić do terapii jak do “instruktażu” czy szkolenia, w którym ktoś z zewnątrz podyktuje nam gotowe wskazówki “jak żyć”. Terapia to czas, w którym ważny jest szacunek do własnych, indywidualnych trosk, oczekiwań, uczuć – wynikających z niepowtarzalnych związków z innymi ludźmi i sytuacji życiowych.

Można zrezygnować z terapii w dowolnym momencie. W takiej sytuacji ważne jest, żeby omówić tę decyzję na sesji i świadomie przyjrzeć się powodom, które do niej skłaniają. Bardzo ważne są w takiej sytuacji spotkania domykające proces terapeutyczny trwające od jednego do kilku spotkań.

Możliwe jest też przedłużenie okresu terapii. Wówczas wymaga to nowej umowy między terapeutą a uczestnikami (w terapii nazwya się to kontraktem terapeutycznym), w której uzgadniane jest na czym dalsza terapia miałaby się koncentrować.

W przypadku terapii indywidualnej czas terapii zawiera się w okresie między pół roku do kilku lat. Krótszą psychoterapię uzgadnia się wtedy, gdy potrzebna jest konsultacja, wpsarcie lub psychoedukacja w kwestii konkretnego zagadnienia. Niekiedy potrzebna jest też interwencja – czyli pomoc w konkretnej trudnej sytuacji, szukanie rozwiązania, wsparcie i przywracanie samodzielności w działaniu. Bywa, że po kilku spotkaniach konsultacyjnych terapeuta dzieli się swoją obserwacją i proponuje psychoterapię długoterminową. Decyzja zawsze jest po stronie pacjenta.

Jako psycholog i psychoterapeuta zobowiązana jestem do zachowania tajemnicy wszelkich informacji uzyskanych od pacjenta w trakcie psychoterapii. Psychoterapeuta w szczególności nie może ujawniać osobom trzecim, bez zgody pacjenta: faktu pozostawania pacjenta w terapii, przebiegu i treści procesu terapeutycznego. Jedynie w sytuacji, gdy zagrożone jest zdrowie lub życie pacjenta psychoterapeuta ma obowiązek skontaktować się z rodziną, bliskimi, lekarzem pierwszego kontaktu, lekarzem psychiatrą – również za ówczesnym uzgodnieniem i zgodą pacjenta co do zakresu ujawnianej treści.

Jest możliwe odwołanie sesji do 24 godzin przed spotkaniem, które zwalnia z opłat za daną sesję. W razie konieczności odwołania zalecam najpierw rozważenie możliwości przeniesienia spotkania na inny dzień.